We maken weer van alles mee

Allereerst willen we alle mensen die een bedrag hebben gesponsord voor een agogomeeting heel erg bedanken! Het doet ons echt heel goed dat er zoveel mensen met ons meeleven. Het liefst zouden we jullie allemaal even hier willen hebben om te laten zien en ervaren hoe het er hier nu écht aan toe gaat. Maar vanaf een afstand is ook fijn. Mede namens jullie mogen we dit mooie werk doen. De Malawianen horen we vaak bidden: wilt U de mensen in Nederland bereid maken om geld te geven? En die gebeden worden zeker verhoord.
Aanstaande donderdag hopen we een agogomeeting te organiseren in Mulinga, het gebied waar we om de week komen en waar het echt enorm arm is. Volgende week zullen we twee meetings organiseren, één in Nsanje en één in Thyolo. Dit dus mogelijk gemaakt door de extra giften die we kregen. We hebben 'bijna' genoeg om al deze meetings te kunnen organiseren. Later hierover meer.

Vorige week dinsdagavond zwaaiden we de ouders van Elma uit. We hebben van ze genoten en wat was het leuk om aan hen ons werk hier in Malawi te laten zien!
Woensdag was een speciale dag. Er werd een nieuw zorgcentrum, daycare, geopend in Nsanje. Nsanje is een erg warm gebied, ongeveer 3 uur rijden bij ons vandaag. ’s Morgens vroeg verlieten we de compound met een wagen vol geladen. Ook de wachtmannen mochten van deze dag meegenieten. Om in Nsanje te komen, moet je door de bergen rijden. En zodra je de bergen door bent, voel je meteen de warmte. Het is een lange rechte weg, waar je niet zoveel auto’s tegenkomt, omdat het een erg arm gebied is. Bijna aan het einde van de rit zagen we wat pionnen op de weg. Meestal betekent dit een politiepost en een politiepost betekent stoppen. Maar we zagen nergens een politie staan, dus manoeuvreerden we langs de pionnen met een forse snelheid. Toen we omkeken, zagen we dat er wél politie was, alleen verscholen onder de boom. Oeps.
We naderden de daycare, waar het al een drukte van belang was. Kinderen liepen rond in een nieuw shirt met daarop het logo van Timotheos. Ook stonden er tenten en stoelen, waar alle gasten mochten zitten. En daar begon deze ochtend, speech na speech. Waardering voor wat gedaan is, dankbaarheid voor de school, de daycare, alles wat hier in deze plek nu officieel is geopend. Bijzonder om mee te maken! Aan het einde van de toespraken was er voor alle aanwezigen rijst met kip, een feestmaal op deze feestdag.
Op naar huis! Natuurlijk passeerden we weer de pionnen. Maar deze keer was de politie ons te slim af. Oom agent stond al op de uitkijk naar die groene auto, die zo brutaal langs de pionnen is gegaan. Raampje open en ons slijmverhaal begint: sorry, sorry, we moesten op tijd zijn voor een belangrijke meeting, een opening van een daycare voor weeskinderen. We deden het echt niet expres! De politieagent liet weten dat hij het echt niet zo heeft gewaardeerd, maar vooruit, hij vergaf het ons. We gaven hem nog een snoepje en gingen weer door. Als ons zoiets overkomt, gieren we het uit als we eenmaal uit het gezichtsveld van de politie zijn en bedenken we dat we dit in Nederland nóóit zo zouden kunnen doen.

Donderdag hadden we een nieuwe, bijzondere ervaring. We waren aan het werk in Namitambo en zaten met een Malawiaanse man te werken in de office.  Op een gegeven moment begon de grond te trillen. We keken de Malawiaan vragend aan en we hoopten dat hij zei: niks aan de hand hoor! Dat zeggen ze namelijk altijd. Het voelde alsof er een zware truck voorbij kwam. Na een paar tellen werd het trillen en schudden erger, sprong deze man op en riep: go outside! Wij schrokken eigenlijk vooral van de schrik van deze man, aangezien ze hier niet snel ergens van onder de indruk zijn. We vlogen naar buiten en toen we (na botsingen met elkaar en de tafels) buiten kwamen, zagen we álle kinderen uit de klassen buiten staan. Een aardbeving! De Malawiaan stelde ons gerust, vertelde dat dit vaker voorkomt maar dan meestal iets minder heftig. Terwijl wij nog stonden bij te komen van de schrik ging iedereen weer rustig aan het werk, alsof er niks aan de hand was. Wij gingen de office ook maar weer in en daar gaf de Malawiaan ons een les mee. Hij zei ons: dit leven is kort, het is zo voorbij. We moeten eeuwig leven kennen. Dan hoef je niet bang te zijn. Na een tijdje begon de grond weer te trillen, een naschok. Nu wisten we wat het was en stonden we zo buiten. Gelukkig was er bij ons geen schade.    

Vrijdagochtend namen we afscheid van Bep. Best even wennen, na een mooie tijd gehad te hebben. Ze is nu op verlof naar Nederland. Als troostprijs zorgen we maar voor haar hond, die ons af en toe aanvalt 😊.

Verder genieten we van ons werk op de scholen. Nu Bep weg is, nemen we haar werk over en zijn we ook bij de teamvergaderingen. Binnenkort hebben we een vergadering. We willen ons goed voorbereiden, dus we vragen aan de headteacher of we nog wat kunnen voorbereiden hiervoor. “Oh, wat je wilt. Je mag een dansje doen of iets anders wat je leuk vind, alles is goed”, luidt het antwoord. Hmm… Duidelijk, daar kunnen we iets mee?!

Afgelopen week hebben we de priklappen geïntroduceerd. Deze hebben we meegenomen vanuit Nederland. In de kleuterklassen zijn we begonnen met het uitprikken van vormen. En wat genieten de kinderen! We zien opperste concentratie. Sommige leerlingen weten er prima raad mee en hebben het zo gedaan. Bij andere kinderen is het echt nog een kunst om de prikpen vast te houden.
Soms brengen we een bezoekje aan een weeshuisje. In Namitambo en Mbulumbuzi staan twee weeshuisjes. Vanuit Nederland hebben we veel materialen mee kunnen nemen, die we meestal in het weeshuis brengen. De kinderen zijn hier namelijk de hele week en het is fijn als ze wat te doen hebben. Tussen de middag wandelden we naar het weeshuisje met een zak vol knuffeltjes. De knuffeltjes hebben we op het bed van de kinderen gezet, als verrassing. Er kwamen al een paar kinderen even naar huis, liepen hun kamer in en we hoorden een hard gelach. Wat waren de kinderen blij! Ze lieten het de rest van de dag niet meer los. En wat werden wij er dubbel blij van, om te zien hoe dankbaar en blij deze kinderen zijn met zoiets kleins.

Tegenwoordig maken we regelmatig gebruik van de fietstaxi. Als we naar Namitambo gaan, is het een hele kunst om daar met de minibus/fietstaxi te komen. Dinsdag waagden we ons eraan. Het eerste stukje konden we op de heenweg meerijden, we werden halverwege de rit afgezet. Daar pakten we een minibus. Deze driver hield zich prima aan de regels. In de bus werden precies zoveel mensen toegelaten als officieel mogelijk is. Zodra de verharde weg ophoudt, stappen we uit en pakken we de fietstaxi om via de onverharde weg bij de school te komen. Het is vrij beschamend om achter op de fiets te zitten en de driver te zien zweten. Maar dat scheelt ze niets, want na nog geen vijf minuten fietsen zijn ze in staat om een huwelijksaanzoek te doen. Nu wil het geval dat Willianne de vraag of ze zijn vrouw wil worden niet helemaal verstond en netjes antwoorde met ‘oké’. Oeps, dat is toch niet helemaal de bedoeling… Vanaf de weg worden we toegelachen. De Malawianen roepen de driver van de fietstaxi wat toe en we zijn geloof ik blij dat we niet precies weten wat er gezegd word. Al met al, als we kijkgeld zouden vragen, zouden we al stinkend rijk zijn geweest.
De terugweg kostte wat meer moeite. Toen we van de fietstaxi sprongen, kwam er gelijk een minibus aan, waar we mee meekonden. Vraag niet hoe. De minibus zat al vol, maar wij konden er volgens de driver nog mákkelijk bij! Tuurlijk. Gewoon proppen. Aan Willianne de eer om de jongeman die het geld vraagt (er rijdt altijd één man extra mee die al het geld in ontvangst neemt) op schoot te hebben en Elma en Dorenda zaten ook bij elkaar op schoot. Moet je voorstellen, een minibus met 21 mensen, op elkaar gepropt. En dan komen er drie gierende azungu’s de bus vullen. We bereikten de eerste politiepost en jawel, dat kost de driver een boette. Dat had als gevolgd dat wij drieën uit de bus werden gehaald en in een ander busje mochten gaan zitten, waar het wat minder druk was. We spreken elkaars taal niet, maar zulke dingen kunnen prima aan ons duidelijk gemaakt worden.
Na een klein tijdje moeten we overstappen, want de bus waar we nu in zitten, gaat niet tot aan onze compound. Midden in de stad worden we gedropt en we gaan op zoek naar het goede busje. We moeten richting Zomba. Dat maken we duidelijk. En een aardige jongeman zegt ons dat hij naar Zomba gaat. We stappen de bus in en kijken verheerlijkt om ons heen. Dit is best een mooi busje, we zitten ruim en alles zit er nog op en aan. Als het busje vol is, vertrekken we. Oeps, wel de verkeerde kant op. Misschien moet ‘ie even tanken? Na een paar minuten denken we: nee, dit gaat niet goed! Wat blijkt: deze bus gaat helemaal niet richting Zomba! Wel verdraaid. Deze man wilde graag drie blanke in zijn bus, de richting nam hij voor lief. Wij niet. Dág meneer, wij zoeken een ander busje.

Al met al, we genieten nog steeds!

Liefs