Belevenissen

Inmiddels zijn we al ruim een week in Malawi. De afgelopen dagen hebben we alweer genoeg beleefd. Zaterdag zagen we een schaduwkant van het leven in Malawi. We gingen even op pad om wat te eten. Terwijl we de parkeergarage uitliepen, zagen we een jongeman op de grond liggen die er erg gewond uitzag. Eén van de meiden die hier al zit is verpleegkundige en kon het niet over haar hart verkrijgen om hier zomaar aan voorbij te lopen. Ze zag dat de man eigenlijk geen leven meer in zich had. De twee jongemannen naast de auto stonden er rustig bij te kijken. Wij zijn uiteindelijk doorgelopen, want het is hier zo dat als jij erbij staat, jij er ook van verdacht wordt. Erg naar om te zien! Nog naarder was het toen we na ruim 1,5 uur terugkwamen bij de auto en de jongeman als een ‘dode hond’ in de hoek van de parkeergarage lag. Niemand die zich over hem ontfermt, geen politie die het toedekt o.i.d. Wat zijn we dus ook qua zorg bevoorrecht in Nederland! Wij waren er wel een beetje door van slag.

Zondag zijn we naar de kerk geweest in Mbulumbuzi. Eerst wordt er altijd gepreekt over de Westminster Catechismus, daarna een preek over een Bijbeltekst. Tussendoor wordt er veel gezongen door verschillende koortjes, waaronder ook wij als Nederlanders. We hadden zaterdagavond een lied in het Chichewa ingestudeerd met behulp van onze wachtmannen. Na de dienst zijn we even in het huisje van de dominee geweest om daar wat te drinken. Erg gastvrij allemaal!

Maandag was het hier een feestdag, dus een vrije dag. En het was echt een feestdag, want Elma ging na een aantal dagen op bed ook weer mee! We hebben de auto gepakt en zijn op weg gegaan naar Zomba. Daar zijn erg mooie bergen, waar je met de auto op kunt rijden. Bovenaan de berg is een leuke lunchgelegenheid. Zo leuk, dat de apen met je meekijken. We zaten rustig te wachten op ons eten en er gluurden opeens een paar oogjes naar ons. De ober kwam vertellen dat ze zitten te wachten tot het eten komt en dan mee komen eten. Hij riep één van de werkers met een katapult. Deze jongeman heeft de rest van onze maaltijd braaf naast ons gestaan om de apen, wanneer ze op ons af zouden komen, op een vriendelijke maar zeer dringende wijze weg te sturen. We genoten deze dag van gezelligheid en een prachtige natuur.
Onderweg worden we regelmatig aangehouden door de politie. Ze willen dan gewoon even weten wat we gaan doen en waar we vandaan komen. We zijn daarop voorbereid: een zak lolly’s om uit te delen en we hebben vrienden gemaakt 😊.

Dinsdag zijn we naar Mbulumbuzi geweest. ’s Morgens zijn we in de kleutergroepen geweest. We hebben meegedraaid met het programma, zodat we konden zien hoe er les wordt gegeven en waar wij bij aan kunnen sluiten. Het is mooi om steeds even wat kinderen apart te nemen, extra aandacht te geven en te laten zien hoe verschillende spelletjes en materialen gebruikt kunnen worden.
Aan het einde van de middag ging Bep een training geven aan jongeren uit de hogere klassen. Dit is een soort seksuele voorlichting. Eerst werd er een stukje uit de Bijbel gelezen en gesproken over het feit dat ons lichaam door God is gegeven, dat we er zuinig mee moeten zijn, dat het een tempel van de Heere moet zijn. Daarna kregen alle jongeren een kaartje met aan de ene kant yes en aan de andere kant no. Allerlei stellingen werden voorgelezen en de kinderen moesten beslissen of ze dat ‘yes’ of ‘no’ vonden. Voorbeelden van stellingen: jongens en meisjes kunnen pas echt van elkaar houden als ze sex met elkaar hebben gehad, er zijn sommige voedingsmiddelen die je in kunt nemen voordat je sex hebt om daarmee te voorkomen dat je zwanger wordt. Wat waardevol om dit met elkaar te bespreken!

Woensdag was een op en top Afrikaanse dag. Met een véél te volle auto verlieten we het terrein. De auto kiepte bijna. Heel veel zakken mais, teveel personen. Oef. Maar hier kan dat gewoon! Met elkaar gingen we op weg naar Mulinga, een gebied ongeveer 1,5 uur bij ons vandaan. Hier wordt binnenkort een nieuwe daycare geopend. Ook zijn er in dit gebied al zo ‘n 22 sponsorkinderen, die wij op de foto moesten gaan zetten en een tekening laten maken. We namen ook weer maismeel mee om uit te delen aan de agogo (ouderen) en aan de 22 sponsorkinderen.
Wat een tour was dat! Uiteindelijk zijn we met 2 auto’s op pad gegaan. Willianne is onze held, want die sjeest hier over alle onbegaanbare wegen. Dorenda ging met Bep mee, Willianne en Elma in de auto erachteraan, om ons te volgen. De auto van Bep lag echt véél te vol met zakken mais. Zo vol, dat Willianne en Elma twee keer moesten stoppen om een zak maismeel van de weg te rapen, die waren we verloren. De momenten dat we recht over de weg reden waren spaarzaam. Kuilen, hobbels, gaten. Halverwege de rit werden we tegengehouden door een Malawiaan. Hij wenkte vooruit. Wat bleek: er zat echt een enorme put in de weg, die nauwelijks te zien was. Als we dat niet hadden gehoord van hem, hadden we vast gezeten. Gelukkig zijn de mensen hier erg behulpzaam en konden we dit dus voorkomen. Na ruim 1,5 uur hobbelen kwamen we aan op de plek van bestemming. Willianne en Dorenda bleven achter om maismeel uit te delen aan de ouderen en aan de slag te gaan met de sponsorkinderen. Wat een mooie middag was dit! Eerst mochten we 28 oude mensen blij maken met een zak maismeel. Daarna hebben we 22 kinderen één voor één op de foto gezet en een tekening laten maken. We moesten eerst voordoen hoe je een tekening kleurt, want dat wisten ze niet. Bizar hé. Jonge kinderen die een kleurplaat in hun handen krijgen, maar niet weten wat ze ermee moeten. Wat een bezorgde kindergezichtjes zagen wij hier! Kinderen die helemaal of half wees zijn, leven in armoede. Des te mooier was het om deze middag bij hen te zijn en ze aan het lachen te krijgen. Hiervoor zijn we in Malawi!
Elma ging met Bep mee op stap voor de intake van nieuwe sponsorkinderen. Bij het eerste huis ontmoetten ze een blinde moeder met twee kinderen die maar voor zichzelf moesten zorgen. Zo in en in triest om de leegheid en het verdriet in die kleine kinderoogjes te lezen. Gelukkig kan Timotheos iets voor deze kinderen betekenen zodat ze in het vervolg elke dag een maaltijd krijgen. Na een gesprek met moeder, op naar het volgende adres. Maar dat gaat ook niet zonder slag of stoot. Voor je het weet heb je het hele dorp achter je aan. Het vlotte allemaal niet zo, dus Bep vroeg de dominee, die ook meeging, of hij de kinderen die op de lijst stonden allemaal bij elkaar wilde roepen. Dat moesten 11 kinderen zijn, maar het hele dorp kwam bijeen. Volgens de dominee een ‘big meeting’. Ja, dat vooral.
Verdriet, armoede, honger. We zagen het deze middag. Wat heb je te zeggen? Niets! Wat heb je te brengen? Een beetje liefde en aandacht!

Oeps. De blog is een beetje lang geworden. Allemaal om jullie mee te laten genieten!

Lieve groet,

Ons