Een komen en een gaan

We nemen jullie weer even mee naar Mulinga. Om de week gaan we naar deze plek. Een erg arm gebied. Als we het dorp in komen rijden, worden we toegeroepen: azungu, azungu (blanke, blanke). De mensen hier hebben gewoon nog vrijwel nooit een blanke gezien. In dit gebied komen een weeshuisje en een daycare. Op dit moment is er al een kleuterschooltje. Bep gaat elke keer als we er zijn op intake. Dat betekent dat de dominee een lijst met namen heeft van kinderen die écht hulp nodig hebben. Elke keer gaat er één van ons met Bep mee. En elke keer weer maakt dit indruk.
Afgelopen woensdag gingen we weer op pad. Er waren al een aantal kinderen die op de lijst van de dominee stonden en naar het kleuterschooltje toegekomen waren. We namen ze mee in de auto en gingen op weg naar hun huisje. Er was één gehandicapte jongen bij. Hij bleek al 14 jaar te zijn, maar zag er veel jonger uit. Op de vraag wat er aan de hand was met hem, wist niemand een antwoord. Nog nooit naar het ziekenhuis geweest. We kregen een zitplaatsje voor het hutje en gingen in gesprek met de verzorger. Een vrouw die zelf vijf kinderen heeft en ook de zorg voor drie andere kinderen op zich neemt. Schrijnende armoede. En terwijl ik daar zit, zie ik kinderen aankomen, die komen kijken wat er aan de hand is. Wat zien ook deze kinderen er arm uit en zouden hulp kunnen gebruiken! Als je daar op de grond zit, voor zo ’n hutje, gaat er van alles door je heen. Als je om je heen kijkt, zie je de prachtige natuur van Malawi. De mooie bergen, de blauwe lucht, het Afrikaanse dorpsleven. Maar als je goed kijkt zie je één ding: armoede.
Terwijl we met de dominee onderweg gaan naar het volgende dorp, komen er een paar kinderen op ons afgerend. In het Chichewa maken ze aan de dominee duidelijk wat ze komen doen. Wat blijkt? Ze hebben gehoord van de hulp van Timotheos en zijn daarom naar de kleuterschool gegaan, om te zeggen dat ze ook hulp willen. De meester daar had ze maar op ons afgestuurd. Ach, lieve kinderen. Ik begrijp best dat jullie ook hulp willen! Maar zo werkt het dan net weer niet… Moeilijk om deze kinderen dan ‘af te wijzen’.
Aan de dominee vragen we hoe het komt dat er zoveel ouders sterven aan bijvoorbeeld diarree. Dit komt omdat er in de buurt geen ziekenhuis is. De mensen hier overlijden dus aan de ‘kleinste’ ziektes. Soms kopen ze op de markt medicijnen, die dan net niet goed zijn. Maar wat moet je als er geen andere hulp is?! Een grote zorg in dit gebied!
Intussen zijn Elma en Willianne met de kinderen die de weken hiervoor opgenomen zijn aan de slag gegaan. Een kleurplaat kleuren, Bijbelverhaal vertellen, mais uitdelen. En na afloop begon het eigenlijk pas echt. We hadden wat buitenspeel materiaal meegenomen. Maarja, wat moet je daarmee? Deze kinderen hebben dit nog nooit gezien. Wat raar, dat wanneer je met een langwerpig ding op de grond krast, er een kleur overblijft! Je kunt er dus gewoon mee tekenen..! Ja, dat noemen wij stoepkrijt en is voor ons heel normaal. Maar voor hier iets nieuws. We dachten leuk met deze kinderen te stoepkrijten. Maar… ze durfden niet. Ze bleven op een afstandje toekijken en elke keer als we een stap in hun richting zette, deden zij een stap naar achteren. Zijn wij dan zo angstaanjagend? Dit werkte dus niet. Dus bedachten we wat anders: foto’s maken. Dit vinden ze reuze interessant en nadat we een paar foto’s van hen hadden gemaakt, stonden we tussen de kinderen en lachten we naar de camera. We pakten het stoepkrijt er weer bij. En jawel, na een halfuur verwoede pogingen gedaan te hebben om het vertrouwen van deze kinderen te winnen, zitten ze dan allemaal op de grond te tekenen. Ook ander speelgoed werd tevoorschijn gehaald. Als we om ons heen kijken zien we allemaal stralende gezichtjes. Ingespannen waren ze bezig en af en toe werd de rust doorbroken door vrolijk gelach. Daar gingen wij ook van stralen! We hadden ons doel bereikt: kinderen blij en gelukkig maken. Het geven van een klein beetje aandacht en liefde is zo mooi. En als we dan ook nog eens zoveel blijheid en dankbaarheid terugkrijgen, blijven wij de rest van de dag doorstralen.

Waar we ook zo blij van worden is voedsel uitdelen. Vrijdag gingen we weer naar Nsanje om ufa uit te delen. Dan merk je dat je al aardig went aan de ‘slechte’ wegen en de dieren op de weg, want het ging ons al een stuk gemakkelijker af dan de eerste keer. Maar we genoten niet minder hard. Wat een prachtig gebied is dit, maar ook de armoede is hier duidelijk zichtbaar. Tegelijk met de truck komen we aan op onze eerste bestemming. Een groep oudere mensen en kinderen zitten daar al te wachten in de schaduw. Nadat we gebeden hebben en we ons hebben voorgesteld beginnen we met het uitdelen. Al snel zijn we nat van het zweet en wit door de ufa (maismeel). Maar de warmte viel hier nog wel mee… bij een latere stop leek het nog wel 10 graden warmer. We zweetten al tijdens het stilstaan en toen moesten we nog beginnen met uitdelen. Vol goede moed begonnen we met het uitdelen van de honderden zakken van 10 kilo. Een aantal mannelijke Malawianen keken toe. Ja, we moesten aangeven wanneer het niet meer zou lukken, maar dát geven we natuurlijk niet toe. Dus we sjouwden vrolijk verder, ondertussen de zweetdruppeltjes met ons zweetdoekje afvegend. Met een glimlach op ons gezicht. Want wat is het mooi om te zien hoe blij deze mensen hiermee zijn. Voor ons verschijnen oude mensen met kromme ruggen, blinde mensen, gehavende gezichten en ouderen met een stok (oppassen geblazen dat we daar niet per ongelijk een klap mee krijgen). Sommigen bedanken ons met een glimlach, anderen pakken onze hand vast en stamelen zikomo, zikomo, zikomo (bedankt), en van weer een ander krijg je een grote omhelzing. Wat een prachtig werk is dit toch!

Vorige week was het Valentijnsdag hé? Hier ‘vieren’ wij dat elke dag. Als we over de straat lopen worden we schaamteloos aangestaard. Als we in de minibus zitten, propvol, is er gerust een meneer die je aangaapt en zegt: I like you. We maken hier soms ook dankbaar gebruik van, als we bijvoorbeeld in moeten voegen op een drukke weg. Je moet hier asociaal rijden, anders kom je nergens tussen. Maar met een auto van een ander is het toch een beetje oppassen geblazen. Toch proberen we aardig mee te doen. Soms wil een Malawiaanse bestuurder geïrriteerd gaan kijken om ons rijgedrag, maar als ze dan zien dat er drie blanke dames in de auto zitten, krijgen we opeens een alleraardigst glimlachje én voorrang. Het gevolg is wel dat we ze soms bijna niet meer van ons afgeschud krijgen. Ach, we profiteren er maar van 😊.

Als we naar de markt gaan, worden we aangeklampt door de verkopers. Ze willen een mooi prijsje maken, vertellen ons hoe goed de kwaliteit wel niet is, etc. Best irritant hoor! Je kunt niet even rustig kijken. Daarom bedachten we van de week iets. We gingen even naar de markt om een stofje te kopen. De verkoper kwam gelijk op ons afgehold, duwde een aantal stofjes onder onze neus, blablabla. Meneer, u moet stil zijn en ons rustig laten kijken, dan zullen we wat kopen. Oké, oké. Hij deed dapper z’n best, hobbelde wel wat achter ons aan, maar: hij hield z’n mond en wij konden rustig kijken! We kochten wat bij deze man en gaven ‘m een compliment! Als hij voortaan z’n mond houd als er blanken komen, zullen we zeker nog vaker bij hem langskomen. We legden uit dat azungu’s daar niet van houden, dat je ze rustig moet laten kijken, zo van: fijn dat u er even bent, kijk rustig even rond en als u vragen heeft, horen we het wel! Hopelijk vertelt deze man de tactiek door aan z’n medeverkopers 😊.

Afgelopen zaterdag waren we getuigen van een aantal kippen die werden geslacht. Omdat de twee vrijwilligers weg gingen, organiseerden ze een afscheidsmaaltijd voor het personeel op de compound. Voor de mensen hier is een bord met rijst, kip en groenten een echte feestmaaltijd (moet je nagaan). Vrijdag kochten we drie kippen op de markt. Vastgebonden in een mandje namen we ze in de minibus mee naar huis. We brachten deze drie vriendjes maar bij onze wachtmannen, aangezien vijf meiden in één huis al genoeg gekakel geeft. De wachtmannen nodigden ons uit om zaterdagochtend 7.00 (jawel, in de ochtend), getuigen te zijn van de slachting van deze lieve beestjes. We slikten en knikten: we will be there. En ja hoor, daar stonden we, vroeg in de morgen. Er werd een kuiltje gegraven en de kipjes werden geslacht. Veren eraf, ingewanden eruit en invriezen. Nee, het is geen lekker gezicht, maar ja, het gebeurt. Deze mensen leven dicht bij de natuur, schrikken niet zo snel ergens voor terug.

Zondagmorgen maken we ons klaar om naar de kerk te gaan. En we nemen jullie even mee. Om 10 uur begint de dienst. Om half 10 vertrekken we met een auto vol wachtmannen. Als we aankomen bij de kerk, is het nog lang geen drukte van belang. We begroeten de dominee, een ouderling en nog meer bekenden die er al zijn. Daarna lopen we de kerk binnen. Een lege kerk. Toch niet, want er staan vijf stoelen. Alleen maar voor de blanke mensen. Voor ons beschamend, maar we zullen moeten, uit respect. Op de grond zitten een aantal kinderen, de jongens en de meisjes gescheiden. Voorin zitten de kinderen, middenin de vrouwen/mannen en achterin de studenten. Als je dit, om 10 uur zo ziet, zou je denken dat er maar weinig mensen in deze kerk zitten. Maar niets is wat het lijkt.
De dienst begint met het zingen van een psalm, waarna de dominee ons welkom heet en de dienst begint. Als eerste wordt er gepreekt over de catechismus. Gelukkig is er een vertaler voor ons. De éne keer is dat iemand die goed en duidelijk Engels kan spreken, de andere keer is dat wat minder. Na catechismuspreek, is er ruimte voor de koortjes, waaronder het ‘Mapanga choir’, dat zijn wij: de vrijwilligers en de wachtmannen. We zingen een lied in het Chichewa en een Nederlands lied. Ook zingen de studenten en de vrouwen. Erg mooi! Na deze mooie gezangen, wordt de wet voorgelezen en zegt heel de gemeente, staand, de geloofsbelijdenis op. Ondertussen is het rond half 12 en begint het al drukker te worden in de kerk. Hoe dan? Nou, gewoon binnenlopen en gaan zitten. Goede oefening om je te kunnen concentreren. Voor ons soms best wel moeilijk hoor… Goed proberen te luisteren naar het Engels, terwijl er ondertussen allerlei mensen en kinderen binnen komen lopen.
Inmiddels is de preek begonnen. Na de preek is er tijd voor offerings (collecte). Voorin de kerk staan twee stoelen, waarop een plastic bordje staat. Je kunt opstaan en daarheen lopen om je geld in te doen. Na een gebed verlaten de kinderen als eerste de kerk om naar de zondagschool te gaan. Het Afrikaanse gemeenteleven is anders dan in Nederland, maar zeker niet minder. Er is altijd een warm welkom en Gods woorden worden gebracht.

Deze week is er een grote wissel in Mapanga (de compound waar we wonen). De twee vrijwilligsters, die er al waren toen wij kwamen, zijn afgelopen dinsdag vertrokken. Best even wennen! Ze hebben hier een halfjaar gezeten en ons, toen we aankwamen, aardig wegwijs gemaakt. Afgelopen dinsdag hebben we ze op het vliegveld gezet. Het was daar weer typisch Afrikaans. De kofferband deed het niet, de plek waar de inhoud van de koffers gecontroleerd worden. Geen probleem hoor! Eén koffer moest even opengemaakt worden, de security voelde er even in en blijkbaar zagen ze er verder betrouwbaar genoeg uit om de rest dicht te laten. Zo makkelijk gaat dat hier…
Woensdag is Wim teruggekomen van zijn verlof en donderdag zijn de ouders van Elma aangekomen. Erg gaaf dat wij hun het mooie Malawi en ons werk kunnen laten zien! Terwijl zij de ‘oooo’ en ‘aaaa’ uitroepen, bedenken wij dat we toch al best wel ingeburgerd zijn in het Afrikaanse leven en genieten we opnieuw met ze mee! We zijn ook erg blij met de Hollandse stroopwafels en hagelslag die mee gevolgen zijn 😊.

Jullie hebben weer even een inkijkje in ons Afrikaanse leven! Geniet ervan, dat doen wij ook.

Liefs,

Ons