Op safari en nog wat

In Nederland is het, naar horen zeggen, ijskoud en voorjaarsvakantie. Hier is het warm en ook een beetje vakantie. Afgelopen maandag en dinsdag gingen we op safari. Weer een heel andere kant van Malawi…

Omdat het regentijd is, konden we het safaripark niet met de auto bereiken. We werden vanaf een bepaald punt opgehaald met de speedboot. Dát was al een safari op zich. Daar sjeesden we over het water, met om ons heen bergen, nijpaarden, krokodillen. Fantastisch! Maandagmiddag kwamen we aan bij het park waar we een nachtje zouden blijven. Na een lunch gingen we op pad met een jeep. En wat we zagen, kunnen jullie zien op de foto’s! Helaas voor Blijdorp en alle andere dierenparken in Nederland, maar hier horen de dieren en het is geweldig om dit van dichtbij te zien.
De driver van de jeep vertelde ons dat hij niet kon beloven dat we olifanten zouden zien. Maar wat een geluk hadden wij. Na een tijdje stonden we oog in oog met familie olifant. Deze dieren leven bij elkaar en beschermen elkaar ook heel erg. Na een klein tijdje ontdekte de familie de jeep. En dat werd oppassen geblazen, voor de olifanten, maar ook voor ons! Eén van de olifanten kwam op ons af om duidelijk te maken wie de baas is. Steeds een beetje dichterbij, totdat de driver de jeep startte en de olifant afschrikte met het geluid van de motor. Wat een ervaring! De fototoestellen hingen uit de auto en wij zaten onder de bank. Toch best eng, zo ’n mooi boos beest van dichtbij 😊.
Na de jeepsafari keerden we terug naar ons slaapverblijf. Vanuit het huisje waren de nijpaarden te horen. Het was ook ten strengste verboden om in het donker over het terrein te lopen. Dat betekende dus dat wij, toen het tijd was voor het avondeten, door een bodyguard werden opgehaald en hij ons, met zijn zaklampje, begeleidde naar de eetgelegenheid. Het is echt wel een beetje onvoorstelbaar. Terwijl we over het paadje lopen, met de bodyguard voor ons, denken we aan de mensen die in Malawi leven, armoede, gebrek. Het is dubbel. Maar wij mogen hier even tot rust komen, de gebeurtenissen van de afgelopen tijd een plekje geven en genieten van Gods mooie schepping. En echt, wat is die hier te zien.
Dinsdagmorgen hebben we een bootsafari. Ons bootje dobbert tussen de nijlpaarden en krokodillen. En één ook niet zomaar eentje, maar hele kuddes bij elkaar. Het is verbazingwekkend om deze dieren te zien!
Na de bootsafari hebben we nog even de tijd om te genieten van het zwembad bij het park. Met kleding en al genoten we van een frisse duik. Daarna was het tijd voor een Hollandse stroopwafel. En wat blijkt: niet alleen wij vinden die erg lekker, maar ook familie aap, die vrij rondloopt in het park. Willianne was nog even bezig, dus haar stroopwafel legde we even bovenop een tas, in de verpakking. Terwijl wij zaten te kletsen, sloop één van de aapjes op de tas af en dacht: díe lust ik ook wel! Hij/zij wist drommels goed dat de verpakking niet zo lekker was en liet het plastic netjes liggen en vluchtte met stroopwafel en al de boom in. Een verbaasde blanke familie liet hij achter! Maar dat was nog niet alles… Want in één van de andere tassen zat een pak verpakte koekjes. Wij waren er van overtuigd dat de stroopwafel wel genoeg was, maar aap dacht daar anders over. Terwijl we nog na stonden te hinniken van de gestolen stroopwafel, kwam één van de andere apen op de tas af om, heel brutaal, tas en al mee te slepen, en aan de haal te gaan met het pak koekjes. No way! Nu waren we ‘m wel te slim af, gristen de tas terug en hadden een pak koekjes, aangevreten en al, in onze handen. Het moet toch niet gekker worden 😊.

Verfrist en al keerden we terug naar de compound. De rest van de week gingen onze wegen een beetje uit één. Elma en haar ouders gingen op pad en Willianne en Dorenda weer aan het werk.

Je zult je misschien afvragen wat er met ons sponsorgeld gebeurt. In een latere blog zullen we alles uitgebreid toelichten. Maar voor nu vast een tipje van de sluier. Woensdag ging Elma met haar ouders naar een plaatsje, ver weg, waar de mais niet goed groeit. We zagen het met eigen ogen. De mais staat laag, dun en droog. Stichting Timotheos heeft een nieuw project opgestart voor gebieden waar de oogst dreigt te mislukken dit jaar: het uitdelen van aardappelstekjes. De kinderen uit de kleuterklassen krijgen aardappelstekjes om te planten op de plek waar nu hun droge mais staat. Een deel van ons sponsorgeld besteden we hieraan. Dus daar gingen we dan, op pad om de aardappelstekjes uit te delen. Het leek voor ons net een staatsbezoek. We zullen het proberen uit te leggen. De auto reed het dorpje in en overal klonk gezang. We keken naar buiten en zagen een horde mensen  zingen en dansen. Want ja, er kwamen blanken voor hen. Daar wordt je toch blij van! Blij? Ja, ook wij waren blij van zo’n warm welkom. Maar ook een beetje beschaamd. Waar verdienen wij dat aan? Met een grote glimlach en kippenvel op onze armen lieten wij dit hartelijke ontvangst op ons inwerken. Vervolgens mochten we plaatsnemen voor een grote schare kinderen. Er werd een toespraak gehouden en je raad het al: ook wij waren de pineut en moesten ons voorstellen en een toespraak houden. En omdat wij voor de klas staan, bedachten ze dat wij maar even een lesje muziek moesten geven aan de driehonderd hongerige kinderen voor ons. Oké, zonder voorbereiding, zonder de taal te spreken zongen wij dan maar een liedje met gebaren in het Engels. Een beetje huiverig zongen een paar bedeesde kinderstemmetjes mee. Want een stel blanken voor je neus is eng.. Mooi om samen met deze kinderen te zingen en te lachen! Kinderen die onze taal niet spreken, wij die hun taal niet spreken. Maar toch samen gelukkig zijn. Dat is het mooiste wat er is! En ja, toen kwam het. De maaltijd. Als blanke bezoekers krijgen we altijd een maaltijd. Meestal nsima (maispap), prima. Maar dit keer was het een koningsmaal. Voor onze neus werden schalen met rijst en ei geserveerd. Daar zaten we dan. Buiten lopen driehonderd kinderen die honger lijden, in kapotte kleren lopen, geen speelgoed hebben om mee te spelen, geen bed hebben om in te slapen, zonder ouders, die niets hebben maar toch blij zijn. En binnen zitten wij. Blanke mensen die elke dag kasten vol eten hebben, elke dag schone kleren hebben om aan te trekken, een warme deken hebben tegen de kou, een zacht bed hebben om in te slapen, een heel huis vol met spullen. En wij eten het koningsmaal. Het voelde dubbel. Maar afslaan kan niet, daarmee zouden we hen afwijzen. Dus toch maar een paar hapjes van het koningsmaal eten. Het overige werd naar de driehonderd kinderen buiten gebracht. Na ons koningsmaal kregen we een rondleiding langs alle projecten die de stichting hier heeft opgezet: enkele moeders naaien kleren en verkopen het, andere moeders bakken broodjes in een oven om te verkopen. Zo krijgen er weer een paar gezinnen een beetje inkomen. En wat voelden ze zich vereerd toen wij kwamen! Want ja, blanken die belangstelling voor hen hebben. Voor ons onvoorstelbaar dat anderen zo blij zijn met onze komst. Maar ook mooi om met zoiets kleins deze mensen een plezier te doen. Na dit alles kwam dan eindelijk ons echte werk: de aardappelstekjes uitdelen. Alle driehonderd hongerlijdende kinderen kregen een zak met aardappelstekjes om thuis te planten. Wat straalden ze toen ze de zak in ontvangst namen! In de verte werd de lucht al dreigend donker, we hoorden gerommel in de verte. De mensen snelden naar huis. Want er kwam regen! Ja, hier zijn de mensen blij met regen! Heel blij, want het is zo hard nodig! De mensen snelden met de zak aardappelstekjes op hun hoofd naar huis om ze gelijk voor de regenbui te kunnen planten. Bid je mee dat er regen mag komen zodat deze mensen toch nog een klein beetje te eten hebben dit jaar?!

Woensdag gingen Willianne en Dorenda naar Namitambo. We huren deze twee weken een auto van een vriend van Wim. Rijden met een auto van een ander vraagt natuurlijk wat extra voorzichtigheid. En aangezien we al best wat auto struggles hebben gehad, maken we elke keer weer een vreugdedansje als we ergens veilig aankomen. Woensdag leek het goed te gaan. Let op, leek. Want de weg naar Namitambo is niet al te best. De onverharde weg wordt steeds blubberiger door de regen. Het vraagt heel wat stuurmanskunst om de hobbels te omzeilen. Soms kom je dan een beetje in het maisveld terecht. Meestal is dat niet erg, maar woensdagmiddag wel. Terwijl we een plas probeerden te ontwijken, gleden we zo een greppeltje in. We keken elkaar eens bedenkelijk aan: het is weer zover 😊. Even proberen te gassen, maar het lukte niet om de auto vooruit te krijgen. Er kwamen meteen al heel veel mensen op ons af. Even duwen… Maar dat bleek wat moeilijker! De twee rechtse wielen hingen heel diep in het water. Ondertussen zagen we mannen die hun broeken opstroopten en ook de greppel in stapten om te gaan duwen. Gas maar even, gebaarden ze. En Wil drukte op het gaspedaal. Met als gevolg dat de modder, waar deze mannen instonden, omhoog spetterde en deze lieve mannen van top tot teen onder de modder zaten. Doe je ogen dicht en zie het voor je: Willianne in de auto, Dorenda buiten de auto om te filmen en die mannen maar duwen en sjorren. De hele auto kraakte en piepte, maar er was geen beweging in te krijgen !  Na drie kwartier lukte het om de auto eruit te krijgen en konden we onze weg vervolgen. Wat hebben we gelachen! Maar ook een beetje als een boer met kiespijn, want het is écht niet leuk om de auto van een ander in een modderpoel te laten zakken. Hier zeggen ze dan: it happens. Dat denken wij dan ook maar!
Donderdag en vrijdag zijn we bezig geweest met vergaderingen. Vergaderen kost hier slechts 2 en een half uur. Er wordt alle tijd genomen om alles uitvoerig te bespreken zonder dat er iemand op de klok kijkt. Met de teams van Namitambo en Mbulumbuzi hebben we om tafel gezeten. Dat was erg waardevol! We zijn met ze in gesprek gegaan over wat het betekent om een rolmodel te zijn. Wanneer ben je een goed rolmodel? Willianne heeft een mooie tekening gemaakt van een tuinman. Een leerkracht kan vergeleken worden met een tuinman: zorg voor de bloemen, niet alleen voor de mooie bloemen, maar juist ook voor de verdorde, kleine bloemetjes. Maar ook: een tuinman kan er niet alleen voor zorgen dat het bloemetje groeit, het heeft ook zonlicht nodig, dat komt bij God vandaan. Zo kan een leerkracht ook niet alleen zijn werk doen, maar heeft Gods hulp nodig. Ook lazen we psalm 103, dat ons mensenleven vergeleken wordt met een bloem, die zomaar kan knakken. Wat hebben we dus een grote verantwoordelijkheid! Want we kunnen de kinderen veel leren over rekenen en Engels, maar als de bloem knakt hebben ze daar niets meer aan.
Na deze vergaderingen verzuchtte we: wat is het mooi om hier bij te zijn, te leren van deze leerkrachten en ze ook te helpen om verder te komen.

Lieve groet