Een schooldag

De vorige blog schreven we: het kan niet, of toch wel?! Dit had vooral betrekking op de Afrikaanse cultuur. Maar soms heeft het ook opeens betrekking op je persoonlijke leven. Afgelopen week overleed heel plotseling de tante van Dorenda. Erg aangrijpend, nog geen 4 weken na het overlijden van opa. Dat kan toch niet? Het gebeurt.

In deze blog willen we jullie meenemen naar de scholen waar we vrijwel elke dag ons werk doen.
De scholen waar we werken, zijn gestart door de stichting. Er wordt lesgegeven aan de klassen 1 t/m 4. De stichting heeft een school gestart voor deze groepen, om daarmee een goede basis te leggen. Voorlopig zullen de kinderen daarna doorstromen naar een overheidsschool. Wij zijn elke dag heel blij met wat we zien. Vorig jaar liepen we stage op een overheidsschool. Veel te volle klassen, leerlingen zaten op de grond, teachers deden hun uiterste best, maar bereikten alleen die kinderen die zin hadden om te luisteren.
Nu zien we iets anders. We zien teachers die met blijdschap en passie hun werk doen. We zien bankjes waar voor ieder kind plek is. Zittend achter een tafel hebben de kinderen veel meer concentratie dan zittend op de grond. Ook kunnen de leerkrachten beter zien wat er gebeurt in de klassen, doordat er minder kinderen zijn.
Daarnaast horen de kinderen elke ochtend een Bijbelverhaal. Dat is nogal iets voor de leerkrachten, het vertellen van een verhaal. Wij hebben op de pabo enorm veel geleerd over hoe je een Bijbelverhaal kunt vertellen, maar de teachers hier hebben nooit les gehad in hoe ze een Bijbelverhaal moeten vertellen. Bep probeert ze daarin wat te sturen en bezoekt regelmatig een les. Dan blijkt dat er nog wat te leren valt! We hebben daarom afgesproken dat wij alle klassen langsgaan om een verhaal te vertellen. Dit doen we in het Engels, zodat de teachers zelf dit verhaal in het Chichewa moeten vertalen voor de kinderen. We nemen ze dan als het ware mee in het verhaal. Ook helpen we ze in het voorbereiden van de vertelling. Erg mooi om dit te mogen doen! Donderdag begonnen we in standaard 2. Na het verhaal spraken we met de teacher. Ze vertelde dat ze nu begreep hoe ze het aan kon gaan pakken: ‘je moet jezelf inleven in het verhaal, doen alsof je er bij bent’. Ze stond zeker open voor feedback: ‘mensen zijn nooit helemaal 100% perfect, we kunnen altijd wel wat leren’.

Andersom leren wij van de kinderen en teachers hier. Rekenen bijvoorbeeld gaat soms best heel anders hier. Het uitrekenen van sommen kost met de manier die hier gebruikt wordt best wat tijd. In standaard 4 geven we bijles. De kinderen moeten gaan onderzoeken door welke getallen een getal deelbaar is. Neem bijvoorbeeld het getal 33. Wij denken dan meteen aan de tafelsommen. In welke tafel zit dit antwoord? Door dat getal is het getal dan ook deelbaar. Maar nee, zo werkt dat hier niet. De kinderen gaan 33 streepjes ‘turven’. Daarna beginnen ze bijvoorbeeld bij 2 en maken in die turfstreepjes allemaal groepjes van 2. Komen ze uit? Dan is het getal dus deelbaar door 2. Komen ze niet uit, dan niet! Op naar het volgende getal. Tijd, geduld en netheid, anders ga je de mist in.
Of nakijken, dat is ook zoiets. Wij zitten na schooltijd vaak nog uren na te kijken. Hier gaat het anders. De leerlingen krijgen een opdracht, gaan dit maken en als ze klaar denken te zijn, steken ze hun schrift omhoog en komt de teacher langs om een vinkje te zetten. Of een cirkeltje, als ze het niet goed hebben gedaan. Scheelt best wat tijd na schooltijd 😊.  

Tussen de lessen door zijn we druk met het verzorgen van de sponsorpost. Dat vraagt ook wat administratief werk achter onze laptop, die we meenemen naar de school. Van elk kind maken we een update over hoe het op school gaat. Dit verwerken we gelijk op onze laptop. Toen we aan de teacher vertelde wat we van hem wilde weten, een update over hoe het in de klas gaat, vroeg hij: ‘maar wat nu als het niet zo goed gaat? Stopt de sponsor dan om dit kind te helpen?’ We legden hem uit dat dit zeker niet het geval is en dat hij zo eerlijk mogelijk moet zijn! Juist daar waar problemen zijn, moet er hulp komen!
De teacher waar we mee in gesprek waren, verzuchtte, toen het gesprek klaar was: ‘van wie is die laptop? Dat is echt een duur ding!’ We bespraken hoe hij over Nederland dacht, hoe de meeste Malawianen over Nederland denken. Een soort paradijs, rijkdom, luxe, vrijheid, geluk. We gingen deze beste teacher een beetje teleurstellen en probeerde uit te leggen dat we in Nederland echt niet zo gelukkig zijn. Daar was hij het dan wel mee eens: ‘elk land heeft een probleem’. Maar welk probleem dan precies? We vertelden hem dat in Nederland heel veel mensen niet meer in God geloven. Hij schrok zich naar, werd stil. Is dat echt zo? ‘Sorry for that’, zei hij. Je kunt beter arm zijn met God, dan rijk zonder God. Hij vroeg vertwijfeld: ‘en jullie dan? Geloven jullie in God?’

In Afrika moet je creatief zijn. En dat zijn de leerkrachten hier. Als ze iets op het bord willen plakken, gebruiken ze daarvoor local metarials, lokale materialen. Er is een bepaalde vrucht, waar iets inzit dat plakt (is over het algemeen bij veel vruchten zo, maar deze zijn speciaal 😊). Deze vruchten drukken ze plat op het papier en plakken hiermee de papieren op het bord. O zo handig.

Donkere wolken hangen bijna elke dag boven Malawi. Het betekent niet dat het de hele dag door regent. Zo nu en dan begint het opeens heel erg hard te regenen. Heel erg fijn voor het land! We zien dat de mais op sommige plekken weer een frissere groene kleur krijgt.
De regen drupt soms ook ons huis binnen. Lekkage hier, lekkage daar. Geeft niets, dweilen en het is weer schoon. Erger is het voor de mensen die wonen in een huis van ongebakken klei. Door de regen kan dit zomaar inzakken. En dat gebeurt echt! Vrijdagochtend werden we gebeld door de dominee uit Mbulumbuzi. Of we wilden komen, want één van de studenten is gewond. Twee van ons sprongen in de auto en gingen op weg. Aangekomen in Mbulumbuzi, werden we meegenomen naar: een hoopje stenen! Dit hoopje stenen was eerst het huisje waar de studenten zich kunnen wassen. Een meisje was hiermee bezig, toen het hele hutje instortte en alle stenen op haar kwamen. Schrikken! Het meisje had een hele zere en opgezwollen rug. In Nederland zou je waarschijnlijk allang op de brancard liggen, zonder ook maar iets te bewegen. Hier niet. Het meisje is in de auto gezet, op weg naar het ziekenhuis. Daar moest ze een nachtje blijven, er werd ook een foto van haar gemaakt. De volgende dag kon ze echter weer met eigen vervoer naar huis, het ging een stuk beter. Dit had erger af kunnen lopen!

Maandag gingen we op pad naar Namitambo (één van de scholen waar we werken). Dit keer gingen we niet met de auto, maar met de minibus. Het was een hele tour om er te komen.

Omdat we door de stad moesten en het als blanke dames niet helemaal safe is om door de stad te lopen, namen we een wachtman mee. Hij was maar wat trotst dat hij onze bodyguard mocht zijn. En dat was nodig ook.. We werden door de minibus ergens gedropt. En toen? Geen idee. Daar staan we dan, midden in een drukke stad. Gelukkig stond onze bodyguard op ons te wachten en we snelden achter hem aan. Ja, echt snellen. Want wat liep hij hard! Met onze tassen dicht tegen ons aangeklemd renden we met onze tong op onze tenen achter onze bodyguard aan. Eindelijk bereikten we de volgende minibus en konden we instappen. Maar het feest is nog niet voorbij, want we stapten uit en werden omringd door een horde jonge mannen. ‘Geef mij je tas maar, die draag ik voor jou’ en ze sjorden aan onze tas. Dat waren we zeker niet van plan, dus hielden we ze stevig vast.  Tsja en dan? Wat moet je als je geen stap kan verzetten, de jongemannen aan je lopen te sjorren en allemaal willen dat je achterop hun fietstaxi of motor klimt? Wat hulpeloos keken we naar een vrouw die voor ons regelde dat we op een motortaxi konden en onze weg naar school vervolgen. Zij was onze redder in nood en even later reed daar een motortaxi over de onverharde weg met twee azungu’s (zo worden we hier genoemd) gierend van de lach achterop.

Na zo’n twee en een half uur kwamen we op de school aan en hebben we een heerlijke dag gehad in de klassen en met het werk met de sponsorkinderen.

Als we over de wegen rijden, genieten we elke keer van het uitzicht. Prachtige bergen. Wolken, regen, zonneschijn. We heffen onze ogen op naar de bergen, daar komt onze hulp vandaan. En wat blijkt dit elke dag weer. In alles wat we meemaken krijgen we steeds gezondheid, veiligheid, kracht en liefde.
Een reis kun je plannen, je er op voorbereiden, maar steeds blijkt dat er zoveel gebeurt waar je niet op voorbereid bent. Eén ding blijft hetzelfde, dat is God, Die hier in Malawi bij ons is.

Liefs