Het kan niet. Of toch wel?

Inmiddels zijn we alweer een maand in Malawi. We beginnen het Afrikaanse leven een beetje door te krijgen, tenminste, we doen een poging. Het gaat ongeveer zo. Steeds als wij denken: het kan niet, dan denken de Malawianen: het kan wel. Hoe dat zit? Doe je ogen dicht en waan je in Malawi.

Als je met de auto onderweg bent, zie je voor je een minibusje waar in theorie 16 mensen in kunnen, maar er in werkelijkheid 23 inzitten. Een metalen buis steekt aan beide kanten van de bus meer dan een meter uit. Dat kan toch niet? Straks rijdt er iemand tegenaan, botst de bus tegen een fietser. Maar nee hoor, de bus rijdt gewoon door en omzeilt alles wat geraakt zou kunnen worden.
Als we over de weg rijden, zien we links en rechts fietsers. Tenminste, de fietser moet je zoeken. Want op de fiets is 100 kg houtskool geladen, of 100 kg mais. Dat kan toch niet? Tuurlijk wel! Daar kun je gewoon de berg mee op fietsen hoor!
In de verte zien we allemaal rookpluimpjes de lucht in dwarrelen. Zou er brand zijn? We vragen het even na. Nee natuurlijk niet, niet zo bezorgd doen. Ze verbranden gewoon hun afval. Maar dat kan toch niet?! Het is vlakbij gras, struiken en bomen… Straks brand alles af. Maar don’t worry, het komt allemaal wel goed. En ga zo maar door…

Woensdag gingen we met Bep mee naar Mulinga, een gebied waar binnenkort een nieuwe daycare wordt geopend en waar nu al een schooltje is met ongeveer 35 gesponsorde kinderen.
Elma en Dorenda bleven achter bij de school om de kinderen te vermaken, Bep en Willianne gingen het dorp in voor nieuwe intakes.
Nadat de kinderen bij het schooltje allemaal een tekening hebben gemaakt, vertelde Dorenda een Bijbelverhaal. We zaten in de kerk met een dak van golfplaten. Toen we wilden beginnen met het Bijbelverhaal, begon het enorm hard te regenen. Niet zomaar een beetje, maar klaterregen. Heel erg fijn voor hier! Maar in de kerk konden we elkaar niet verstaan, want alle regen tikte op het dak van golfplaten. Enorme herrie! Dorenda dacht: Bijbelverhaal vertellen gaat zo niet, want dat is onverstaanbaar met een zachte Hollandse stem. De vertaler dacht: dat kan wel. Heel hard praten. En dus schreeuwden we zo ongeveer de stem uit onze keel. Geeft niks. Het Evangelie mocht klinken en de regen viel, zo nodig voor het land.
Ondertussen ondergingen Willianne en Bep een heuse survival. Bij één van de adressen aangekomen begon het ook hier heel hard te regenen. We verhuisden naar binnen. Eerst moesten onze ogen wennen aan het schemer. Toen ze een beetje waren gewent keken we rond. Je zou hier maar wonen! Een matje op de grond, wat pannen en potjes, een paar kledingstukken hingen op en ja dat was het dan wel. Het waaide in huis en boven ons hoofd was een grasdak die niet waterdicht was. Maar ook aan dit bezoekje kwam een eind. Alleen buiten goot het nog van de regen. Modderstroompjes stroomde voor het huis langs. Onweer klonk door de lucht. Toen het even iets zachter begon te regenen waagde we ons eraan om naar de auto te rennen. Nouja, rennen, daar kwamen we op terug. Het was spekglad dus voetje voor voetje liepen we naar de auto. Drijfnat kwamen we daar aan. Al glibberend en glijdend reden we weg. Maar als we het daarmee dachten gehad te hebben, hadden we het mis. Bij een ander adresje moesten we de auto achterlaten en te voet verder. Dit werd een heuse survivaltocht. Daar gingen we dan. Al wadend door het water, tussen het hoge gras, door het maïsveld, glibberend door de modder, balancerend over smalle stroken, springend over plassen en stroompjes. Af en toe dachten we, hoe nu verder, dit kan toch niet? Maar de Malawianen liepen door alsof het niks was. Natuurlijk kan het. Voor ons was het een uitdaging om overeind te blijven, wat voor heel wat lachwekkende situaties zorgde. Schoenen waren niet heel geschikt voor deze tocht, dus op blote voeten dan maar. Af en toe slaakten we een gilletje wanneer we weer bijna in de modder dreigde te verdwijnen of wanneer we midden in een grote mierenhoop stampten. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij de auto, niet geheel schoon meer, maar we hebben deze middag wel weer 10 weeskinderen in het programma kunnen opnemen. 

Donderdag zijn we naar de school in Namitambo geweest. Donderdagochtend moesten we eerst even een boodschap doen, voordat we aan onze rit naar de school begonnen. 100 kleine kuikentjes ophalen, inclusief voer en allerlei andere dingen om ervoor te zorgen dat de kuikentjes snel lekkere kippen zijn om te slachten voor de kinderen op de school (hoezo plofkip). We namen een wachtman mee en gingen op pad. Om 9.00 is de winkel open, dus stonden we rond die tijd op de stoep. 100 kuikentjes graag. Sorry mensen, maar de truck die de kuikentjes komt brengen, heeft vertraging en is hier pas om 11.00. Ja, maar dat kan niet, verzuchten wij! We hebben nog van alles te doen… Het kan wel, zei de wachtman. Oké, we wachten! En dus namen we onze wachtman even mee naar het winkelcentrum en daar zat die beste man om 10.00 uur aan een heerlijk ijsje. Wij genoten alleen al van hoe hij genoot. Prachtig toch! Zo leren we stukje bij beetje om geduld te hebben, de planning aan te passen en te genieten van alles wat er om ons heen gebeurt.
Na twee uur kwamen we dus opnieuw bij de winkel voor de kuikentjes. Op de grond stonden enorm veel kartonnen dozen en we hoorden een oorverdovend gekakel. Kleine kuikentjes, verpakt als eieren in een doos. Dat kan toch niet?! Tuurlijk kan dat! Wij kochten onze 100 kuikentjes en een vracht aan voer en vitaminen en gingen op weg. Een wagen die veel te zwaar is beladen, de banden zakken door. Dat kan toch niet?! Tuurlijk wel, ruimte zo effectief mogelijk gebruiken en de auto rijdt wel… We zijn dan dus eindelijk op weg en genieten van het uitzicht. Tot er opeens uit het niets een vrachtwagen voor onze auto komt opdoemen en recht op ons afkomt. Huh? Waar komt die opeens vandaan? Ohja, in Malawi rijden we aan de andere kant van de weg. Helemaal vergeten… Geen zorgen, we nemen gewoon de eerste beste afslag en rijden weer op de goede helft van de weg. Niets aan de hand. Maar, spookrijden kan toch niet?! Jawel hoor, iedereen maakt wel eens een foutje. Het komt vanzelf wel weer goed. En we vervolgen onze reis weer. Als we naar Namitambo gaan, moeten we het laatste stukje over een onverharde weg. Ergens halverwege de onverharde weg is een heel eng bruggetje. Een paar houten plankjes liggen over de weg. En daar moeten wij met onze veel te zwaar beladen wagen overheen. Dat kan toch niet?! Tuurlijk kan dat, een dot gas en we vliegen over de brug 😊.  De wachtman die met ons mee was, merkte dat we een beetje bezorgd waren. O, don ’t worry, zei hij. Er gaan nog wel veel zwaardere wagens over deze brug. Oké, we knepen onze ogen stijf dicht en hoorden een hoop gekraak van de planken. Maar… De wachtman had gelijk, we kúnnen er overheen!

Vrijdag weer zoiets. Op de planning stond om een dag naar Namitambo te gaan, de school die op een afstand van een uurtje ligt. ’s Morgens op tijd weg, zodat we lekker een dagje konden maken. Aan de slag met de sponsorkinderen en de kleuterjuf helpen. Omdat Bep druk was met andere dingen, zouden we de spullen die zij eigenlijk altijd brengt meenemen en afleveren. Al die spullen staan opgeslagen bij ons thuis. ’s Morgens, voordat we weggaan, roepen we de wachtmannen om de auto vol te laden. Zij weten altijd precies wat er mee moet. Dachten we dus. Want toen we aankwamen in Namitambo, bleek dat de helft van de spullen niet mee was. Oeps. Niet goed begrepen? De spullen zijn echt nodig vandaag. Dus rijden er twee terug naar huis, om de wagen weer vol te laden. Wij leerden onze les, voortaan toch maar even controleren voordat we weggaan. De wachtmannen spreken niet zo goed Engels en knikken altijd erg vriendelijk alsof ze het begrijpen, maar dat blijkt dus niet altijd het geval te zijn.
Aan het einde van de middag kwam er iemand aan ons vragen of we even drie zakken mais naar de maismolen wilden brengen. Daar wordt de mais gemalen, zodat er meel tevoorschijn komt.
Geen probleem, wij rijden even! En daar gingen we, met een auto vol geladen. De auto waar we mee rijden, heeft al heel wat te verduren gehad. Bij de hobbels op de onverharde wegen moeten we altijd extra goed opletten, want de uitlaat hangt erg laag en een beetje los. En blijkbaar was vandaag de druppel die de uitlaat deed losgaan. Want: toen we een kleine hobbel overgingen, hoorden we een vreemd geluid. Nu horen we dit hier wel vaker, maar nu was het wel echt raar. Willianne en Dorenda zaten in de auto en kwamen tot de conclusie dat het toch beter was om even te stoppen (zelfs onze autokennis groeit hier). We stapten uit en de man die met ons mee was, rende een stuk terug en jawel: daar lag de hele uitlaat! Tenminste, er lag iets, waarvan wij nu weten dat het de uitlaat is. Dat was zo ’n spektakel dat binnen een korte tijd de hele school rondom de auto stond… Volgens de mensen hier konden we best verder rijden zonder uitlaat. Dat kan toch niet? Tuurlijk wel. Beetje herrie, maar wat geeft dat. En dus propten we de uitlaat in de auto in plaats van onder de auto en vol goede moed begonnen we aan onze terugtocht. Op de onverharde weg kun je maar ongeveer 30 rijden en daar ging het dus allemaal nog wel. Toen we op de verharde weg kwamen en 80 wilden gaan rijden, wiebelden we alle kanten op. Oplossing? Met max. 30 km/u en gevarenlichten aan over de weg. Als we geld hadden gevraagd voor alle verbaasde blikken die we naar ons toekregen, waren we nu rijk geweest. Omdat er hier veel politiecontroles zijn, waren we wel een beetje bang dat we aangehouden zouden worden als drie blanke meiden, met dit tempo, een hoop herrie en een uitlaat in de auto. Maar we hadden geluk: het begon te regenen. Wat heeft dat er nu mee te maken? Alles! Want als het regent ga je als politieagent toch niet buiten staan? Dan stop je gewoon met werken. Dat kan toch niet?! Gewoon maar stoppen als je even geen zin hebt. Ja, in Afrika is alles mogelijk. Relaxed. No stress. Je kunt hier in Malawi beter niet volgens een planning leven, want dat zou erg frustrerend zijn.

Het weekend hadden we bezoek. Twee studenten die gesponsord worden door de stichting kwamen bij ons langs en bleven het weekend slapen in het huisje van de tuinmannen. Zaterdag namen we ze mee voor een lunch. Twee jongens, die geen makkelijke jeugd hebben gehad. Deze jongens moeten echt strijden voor hun bestaan. En wat is het dan mooi om ze zo hard te zien genieten van zo ’n dagje uit! Zaterdagmiddag werd één van de studenten ziek. Wij hebben hier thuis malariatestjes liggen, zodat we snel kunnen checken of één van ons, of een bezoeker, malaria heeft. Dat deden we nu dus ook. En jawel, de test was positief! Eén van de vrijwilligers die hier ook is, is verpleegkundige en dus sprongen Dorenda en Connie in de auto op weg naar een privékliniek om de student te laten behandelen. Nu het wat meer regent, is de kans om malaria te krijgen groter. Malaria moet snel behandeld worden! De student ging samen met de dokter het spreekkamertje in en wij wachtten buiten. Na ongeveer 10 minuten riep de dokter ons. Ook hij had een testje gedaan, maar daar kwam niet zo duidelijk uit of hij nu wel of geen malaria had. Gelukkig hadden we een foto gemaakt van ons testje, dat lieten we zien en ja, dat geloofde de dokter wel. Zelf aandragen wat er met je aan de hand is? Dat kan toch niet! Hier wel hoor… Een hele voorraad pillen werd in een zakje gestopt en we scheurden weer terug naar huis.

Tot zo ver een beetje Afrika!

Lieve groet