Update

Wat we meemaken? Teveel om op te schrijven. We nemen jullie weer even mee naar een paar hoogtepunten van afgelopen week.

Dinsdagmiddag. Bijbelstudie met het team van de school in Mbulumbuzi, het team waarin wij ons inmiddels aardig thuis voelen. Eén keer in de maand wordt er met elkaar een catechismusvraag besproken. Na een korte introductie, gaan we als teachers in groepjes uiteen om na te denken over vragen. Ook wij verdeelden ons over de groepjes. Wat ons opviel: wij werden door iedereen aangekeken, zo van: jullie weten hoe het zit hé. Ga daar maar eens goed mee om, want wij zijn echt niet degene die alle antwoorden hebben. Na het groepswerk, sluiten we plenair af. We belanden in een discussie over wat het betekent dat wij naar het beeld en de gelijkenis van God zijn geschapen. Wij vonden het erg mooi en leerzaam om hierbij te zijn!

Donderdagmiddag. Een oudermiddag in Mbulumbuzi. Eigenlijk een soort ouderavond, alleen dan in de middag. Alle ouders/verzorgers kwamen naar de school toe, waar ze allerlei informatie kregen. Wat dan bijvoorbeeld? Ouders/verzorgers werden gevraagd hun kinderen op tijd naar school te sturen (Afrika hé!), zorg te dragen voor het schooluniform, etc. Allerlei regels die belangrijk zijn om te benadrukken! Ook wij hebben een ‘speech’ gehouden, waarin we benadrukten hoe blij de ouders mogen zijn dat hun kinderen hier op school zitten, in plaats van op een school van de overheid. Op de overheidsscholen zijn de klassen vol met zo’n 150 kinderen, hier zijn dat er ‘maar’ 50. Na afloop kregen de ouders/verzorgers (we zeggen steeds ouders en verzorgers, omdat heel veel kinderen geen ouders meer hebben en het dus hun verzorgers zijn) een zak met ufa (meel) mee. Alle ouders? Nee, helaas! Er zijn ook wat kinderen die niet naar de zondagsschool komen, terwijl dit wel één van de regels is. Bep hamert hier veel op, maar bij sommige werkt alleen toespreken niet. Daarom kregen de ouders/verzorgers van de kinderen die bijna nooit naar de zondagsschool komen, geen zak met ufa. Tja, dat is best een teleurstelling, maar op dit moment wel de enige manier om het duidelijk te maken. En daar gingen ze, met een zak ufa op hun hoofd. Wij wilden natuurlijk niet voor hen onderdoen en probeerden het ook. Maar oef, best lastig hoor om dan je evenwicht te bewaren… We wilden natuurlijk ook even bewijzen dat wij net zo sterk zijn als de Malawiaanse vrouwen. Maar dat viel vies tegen 😉

Vrijdag. Een trip naar Nsanje, een gebied in het meest zuidelijke deel van Malawi, zo ’n drie uur rijden bij ons vandaan. Met een wagen volgeladen gingen we op weg. In de tijd hiervoor reden we steeds in een automaat, nu gingen we met een schakelbak, omdat we over slechte wegen moesten en de schakelbak dat beter aankon. Uhm, dat was even wennen.  Want oeps, aan welke kant zit de koppeling en rem? Terwijl we probeerden het terrein af te rijden, zaten we al in de bosjes en vlogen we bijna met onze neuzen door de ruit (Willianne is onze rij-held, dus niks geen klagen 😊), maar na even oefenen hadden we de slag te pakken. Nsanje is weer een heel ander gebied dan waar wij zitten. Als je eenmaal door de bergen bent gereden, is het erg vlak en er lopen allerlei dieren over de weg. Je moet hier dus erg geconcentreerd rijden! Remmen!! Want er steekt uit het niets een hond over. Of een kudde koeien. Of ezels voor een wagentje. Zo zie je maar, we hadden gelijk een safari on the road. We bezochten drie locaties van stichting Timotheos, waar verschillende schooltjes staan. Twee plaatsen waren goed te bereiken, één plek heel slecht. We reden over de ‘weg’, waar eigenlijk geen weg was. Gewoon door het groen, hobbelend over de stenen. Hoge hobbels kwamen we op door drie keer opnieuw een aanloop te nemen en het gaspedaal verder in te drukken dan hij eigenlijk toelaat. En eindelijk, na een barre tocht, bereikten we de bestemming en werden we stil. Wat een armoede is hier! We leverden voedsel af, zagen trieste kindergezichtjes, die zelfs voor de foto nauwelijks konden lachen. Degene die met ons mee was, nam ons mee naar het huisje van één van de mensen die hier wonen. Een ouder echtpaar. Een blinde man, een vrouw met een enorme bobbel in haar nek (zie foto). En een kleinzoontje, die geen moeder meer heeft en daarom bij zijn oude opa en oma woont. We werden er stil van. Wat moet je hiermee? Je bent er en je gaat weer. We hopen en bidden dat deze mensen de Heere mogen kennen, want dan zijn ze toch schatrijk. Laat daarom ons gebed zijn, voor de mensen hier en in NL: laat Uw Koninkrijk kome!

Zaterdag. We brengen een bezoekje aan stichting Stephanos, waar een Nederlandse vrijwilligster zit. Erg gezellig, om even een Nederlandse ‘meeting’ te hebben. We hebben het lekker Hollands gehouden en pannenkoeken gegeten.

Zondag. Opnieuw naar de kerk, waar we in vorige blogs al over geschreven hebben. Afgelopen zondag zagen we iets lachwekkends. De meeste vrouwen dragen in deze kerk ook een hoedje, of in ieder geval, ze bedekken hun hoofd. De één met een muts, de ander met een sjaal, een derde met een luier. Ja, een luier. Daar moesten wij erg om lachen. Vastgeknoopt met een veiligheidsspeld. Best creatief toch!

Tussen alle uitjes door, zijn we bezig op de scholen. Want ja, vooral daarvoor zijn we hier. We doen bijvoorbeeld pogingen om de kleuterklassen op orde te brengen, qua materialen. Toen wij aankwamen, lagen er een aantal puzzels, waarvan in het ene bakjes 6 stukjes van de ene puzzel zaten en een aantal kaartjes van memory. Totaal niet compleet en de kinderen weten niet precies wat ze er mee aan moeten. We hebben daarom bakjes gemaakt en er opgeplakt wat er in de doosjes zit: geordende puzzels en spelletjes. Als we dan één dag niet op de school zijn, is het vaak de dag daarna weer zoals het was. Geduld. Nog een keer uitleggen.
We zoeken ook naar mogelijkheden om de teachers feedback te geven. Dat willen ze graag, maar dat moet dan ook weer niet zo recht voor z’n raap als in Nederland. Het is wel echt heel mooi om te merken dat we een soort ‘wij’-gevoel kunnen creëren: wij willen leren van hen, zij van ons. Want we hebben zeker respect voor deze teachers, die met zo weinig materialen en zoveel kinderen toch van alles bereiken! Eén van de teachers liet bijvoorbeeld zien dat ze echt om haar kinderen geeft en ze ziet. Ze vertelde ons dat ze na schooltijd naar het huis van één van de leerlingen was gegaan. De leerling was sinds de opening van de school (september) nog maar 2 keer op school geweest. Dat was toch al te mal. Op bezoek gegaan, gesproken met de verzorgers en de volgende dag was de leerling in de klas!

Op de foto’s is ook nog te zien hoe kippen hier soms worden vervoerd. Eén keer namen we iemand mee in de auto, die een kip als geschenk had gekregen. Deze vrouw stopte de kip in een plastic zakje en dat arme dier heeft de rest van de weg onder de stoel gezeten. Af en toe luid kakelend. Arm beest… Zo gaat dat hier!

Het is nog steeds droog en warm. Heel af en toe valt er opeens een enorme plensbui. Eén keer maakten we dit mee toen we op school waren. De stoep voor de lokalen was door het water meteen spekglad, wat ervoor zorgde dat er veel kinderen onderuit gingen en gelijk gewassen waren! Ook zagen we kinderen die hun schoenen maar even een flinke wasbeurt gingen geven.

De mais staat droog. Wat het nog is erger maakt, is dat er op veel plaatsen wormen in de mais zitten, die de mais van binnenuit kapot maken. Triest…

Een warme groet,

Ons